Historia żeglugi i wielkie odkrycia

Prehistoryczne plemiona myśliwych – zbieraczy szybko dostrzegły, że rzeki i morza mogą przynosić znaczne korzyści. Łowienie ryb jako uzupełnienie zasobów żywnościowych, spławianie wodą wszystkiego czego nie sposób było transportować lądem to wielkie atuty, które ułatwiały życie. Z tego powodu ludzie zwykli zakładać swoje pierwsze stałe siedziby nad wodą lub w jej pobliżu. Przez tysiące lat środki wykorzystywania zasobów lądowych i wodnych ulegały stopniowemu ulepszaniu.
Jeszcze w czasach starożytnych wypracowano skuteczne metody żeglugi przybrzeżnej, a nawet morskiej. Przykładem mogą być Fenicjanie, Grecy, Egipcjanie (Akwen Morza Śródziemnego), a na Dalekim Wschodzie Chińczycy, Japończycy
i Koreańczycy. Stan wiedzy i wyposażenie jednostek nie pozwalały jednak na regularne i transoceaniczne przedsięwzięcia. Sytuacja uległa radykalnej zmianie po wynalezieniu i udoskonaleniu kompasu, kartografii, oraz metod nawigacji pozwalających na określanie własnego położenia na morzu i bezpieczny powrót do domu. Wykorzystanie Gwiazdy Polarnej a następnie Słońca dla celów nawigacji stanowiły impuls dla realizacji marzeń ludzi późnego Średniowiecza i Renesansu. W Europie powstała potrzeba odnalezienia bliższej i dogodniejszej drogi do bogactw w krajach Dalekiego Wschodu, oraz przekonanie, że za Wielką Wodą muszą znajdować się nieznane i bogate krainy. Szybko znaleźli się śmiałkowie gotowi wyruszyć poza linię horyzontu w poszukiwaniu sławy, zaszczytów i bogactwa. I tak pod koniec XV wieku zaczęła się era Wielkich Okryć Geograficznych.
W naszym magazynie omówimy kilka wypraw, które przeszły do historii i stanowiły początek nowej cywilizacji.

• nast. »